‘Mijn vrouw en ik wilden er met een camper op uit en lang wegblijven. Dat plan heb ik voorgelegd aan een financieel planner, een mooie service van SPMS. Hij maakte berekeningen en liet zien dat dat haalbaar was. Met de camper reden we naar de Noordkaap en we reisden ook uitgebreid door Spanje en Italië. In coronatijd bleven we dichter bij huis. We gingen naar Zeeland en later ook naar Duitsland, naar Rügen.'

‘In 2015 bezochten we onze dochter, die voor haar studie stage liep in Indonesië. We merkten dat we het leuk vonden in de tropen. Ook houden we van reizen en andere culturen leren kennen. Dat heb ik laten vallen bij de Nederlandse Vereniging voor Cardiologie. Een collega daar, Maarten van Rossem uit Den Haag, vertelde over de mogelijkheid om te werken in Suriname. Mijn vrouw en ik gingen bij hem op bezoek, hoorden zijn verhalen en zagen zijn foto’s. We zeiden direct: dit willen wij ook. Ik ging eind mei 2018 met pensioen en in oktober gingen we voor het eerst naar Suriname. Op vrijdag werd ik in het ziekenhuis rondgeleid door de zittende cardioloog. Op zaterdag vertrok zij en begon ik.'

'Ja, want in het ziekenhuis in Nickerie, in het westen van Suriname, is altijd maar één cardioloog. Er zijn wel andere cardiologen in Suriname, maar die werken in de ziekenhuizen in Paramaribo, zo’n 230 kilometer verderop. Daar verdienen ze goed en zijn de medische en sociale voorzieningen beter.'

‘Zij werkte in Nederland op de IC en later Recovery in een ziekenhuis en daarna als verpleegkundige bij een huisarts. In Nickerie doet zij vrijwilligerswerk, zoals helpen in de plaatselijke bibliotheek. In coronatijd sprong ze bij om te vaccineren.'

‘Drie internisten, een oogarts en een anesthesist werken en wonen er permanent. Chirurgen, gynaecologen, cardiologen, kno-artsen, orthopeden, urologen en als het kan een radioloog zijn allemaal tijdelijk en komen meestal uit Nederland.’

'Je werkt elke dag en je begint om 7 uur ’s ochtends. Dan is het nog koel. We lopen iedere dag visite en hebben een standaard rooster met 3 dagen spreekuren en 2 dagen functiespreekuren. Ook doen we de trombosedienst. Op de poli heb je altijd hulp van een verpleegkundige die alle formulieren kent en kan helpen met de taal. Surinamers spreken Nederlands, maar sommigen spreken alleen Sranantongo, Hindoestaans of Spaans. Tussendoor zie je spoedpatiënten. Vergeleken met Nederland doe je een stapje terug. Er is bijvoorbeeld geen hartcatheterisatie-kamer. Daarvoor moeten patiënten naar Paramaribo. Als ik aankom overleg ik altijd met de MCU of de apotheek welke middelen er zijn. Vaak zijn dat er maar een of twee per medicatiegroep en daar moet je het mee doen.'

‘Je werkt door tot het werk klaar is. Soms tot 1 uur ‘s middags, maar het kan ook 3 uur worden. Je bent 24/7 bereikbaar, maar de nachtdienst is rustig door goede voorwachten. ’s Middags gaan we lunchen, fietsen, zwemmen of bij iemand op bezoek.'

‘De mooie natuur, maar ook de sfeer, de andere cultuur, de mensen en het lekkere eten. De mensen zijn blij dat je ze helpt en de collega’s zijn vriendelijk. Tijdens de werkperiode heb je niet de kans om veel van het land te zien, maar meestal blijven we langer. Dan kijken we rond in Paramaribo of we gaan de rivier af of de jungle in, “het bos in”, zoals men in Suriname zegt. Dat is prachtig.'

‘Ik heb mijn BIG-registratie nog één keer kunnen verlengen. Die is geldig tot april 2027, dus gelukkig kan ik nog een paar keer. Dit jaar zelfs twee keer. Het is dankbaar werk.’